13# Oneshot "Rainy days"

13 - moja ulubiona liczba... Dlatego właśnie musiało to być coś, co od dawna mi nie dawało spokoju.
Tak więc nie przedłużając...

TYTUŁ: Rainy days
PARING: JongKey
TYP: Shonen-ai
UWAGI: Brak

Z zapomnianą dedykacją dla Weroniki~

***

     Pamiętałem wszystko. Każdy pojedynczy dzień z nim spędzony. Każde jego spojrzenie. Każdy jego uśmiech. Każde jego słowo. Jego każdy dotyk. Wprowadzało mnie to w stan melancholii. Zwłaszcza w deszczowe dni. Takie, jak ten. Ktoś mógłby mnie wziąć za wariata. W końcu po co siedzieć cały Boży dzień w domu i przyglądać się od czasu do czasu w swoje marne, lustrzane odbicie? Miałem ochotę w nie splunąć. Czułem do siebie odrazę oraz niechęć. Wyglądałem okropnie i wiedziałem o tym. Nie miałem jednak zamiaru tego zmienić. Po co? Kiedy wychodziłem na zewnątrz, pomagały kilogramy makijażu. W mieszkaniu nie musiałem dbać o to, czy ktoś mnie widzi.

     Z takim podejściem budziłem się codziennie, a monotonia wlokła się za mną i nie chciała opuścić. Jedyną rozrywką były audycje radiowe oraz zabawy z Roo, moim przesłodkim, małym jamnikiem. Z swoim telefonie posiadałem dziesiątki numerów telefonicznych, ale chciałem dzwonić jedynie pod jego numer. Nic nie mogłem poradzić. Głupiutki, naiwny, zakochany wokalista, który został porzucony jak stara, szmaciana lalka, którą zabawa się znudziła. Nie dbałem o dumę; to moje serce zostało skrzywdzone. Czułem, jak z dnia na dzień rozpada się kawałek po kawałku, a w dniu dzisiejszym niewiele z niego zostało. Nie wiedziałem, ile jeszcze mogłem wytrzymać w tym stanie. Ukrywanie swoich prawdziwych uczuć pod maską fałszywej radości to było najgorsze, czego doświadczyłem. Nie potrafiłem tak dłużej. Pragnąłem odzyskać wszystko, co tak łatwo utraciłem... lecz to nie było takie proste. I nie widziałem żadnych możliwości.

     Krople deszczu uderzały w okno mojego salonu, gdzie siedziałem na parapecie z kubkiem mocnej kawy. Nocne, wcześniej rozgwieżdżone niebo zasnuły gęste, czarne chmury. Seul jednak pokryty był tysiącami kolorowych świateł, a ludzie biegali przez ulice z parasolami w dłoniach. Większość mieszkańców już spała bądź układała się do snu, lecz nie ja. Cierpiąc na bezsenność, spędzałem tak niemal każdą noc od tych dobrych paru miesięcy. Zaraz... ilu miesięcy? Czy to już nie rok? A może ponad? Nie miałem pojęcia. Dla mnie były to wieki.

     Czując powoli spływającą, pierwszą łzę, ścisnąłem mocniej kubek.

***

     - Szybciej! - krzyknął brązowowłosy chłopak i zaśmiał się głośno. Ścisnął dłoń przyjaciela, ciągnąc go w kierunku domu. - Inaczej będziemy wyglądać jak zmokłe kury!

     - Ty już tak wyglądasz - odburknął młodszy, jednak nie potrafił powstrzymać delikatnego uśmiechu. Ich wypad na zakupy nie był do końca udany, to prawda. Mimo wszystko cieszył się na odrobinę czasu jedynie we dwóch.

     Kiedy dotarli do wspólnego mieszkania, przywitała ich cisza. Przez parę sekund nawoływali innych współlokatorów, lecz nie dostali odpowiedzi. Widocznie chłopcom przedłużył się grafik. Zdjęli mokre kurtki, a także buty, po czym weszli do salonu. Brunet był szybszy, dlatego niedługo potem podawał niewielki ręcznik raperowi, by wysuszył nim swoje blond włosy. Key grzecznie podziękował i usiadł na czarnej kanapie, kładąc materiał na głowie. Sięgnął po pilota, włączając nim telewizor.

     - Jonghyun hyung, spójrz. Nasza trójeczka widocznie dostała nagle zaproszenie do programu! - Zaśmiał się, widząc zdezorientowanego Taemina, śpiącego Onew oraz znudzonego Minho w jakimś reality show. Starszy Kim wrócił z kuchni z dwoma kubkami gorącej czekolady, kładąc je na stoliku przed kanapą.

     - Naprawdę? Ci to zawsze się gdzieś wkręcą... - powiedział, kiedy nagle zgasło wszystko. Kibum na początku pisnął ciche "o Boże", lecz później odetchnął z ulgą, gdy poczuł dłoń przyjaciela na swoim ramieniu. - Prąd wyłączyli. To pewnie przez burzę.

     Obaj ruszyli w poszukiwaniu świeczek, oświetlając sobie drogę telefonami. Szukali wytrwale, aż w końcu znaleźli jedną, a także zapałki i latarkę. Wrócili do salonu, siadając z powrotem na czarnym meblu. Jonghyun zapalił świecę, stawiając ją bezpiecznie na stoliku, tuż przy ledowej latarce.

     - Ależ romantycznie - skomentował Key. Próbował żartować, jednak poważny wzrok Jonghyuna lekko go skołował.

     - Szkoda, że nie mamy więcej świeczek... - Podrapał się w kark.

     - Dlaczego?

     - Nie wiem jak ty, ale ja lubię nastrój - szepnął Jonghyun, próbując skierować rozmowę na inne tory. Zorientował się, że tępe gapienie na swojego towarzysza nie było zbyt odpowiednie. Już dawno próbował zostać z nim sam i odbyć rozmowę, dzięki której wiedziałby na czym stoi. Nie było to jednak łatwe ze względu na ich grafik, a teraz, kiedy nadarzyła się sytuacja, to zabrakło świeczek? Obiecał sobie, że następnym razem na to nie pozwoli.

     - J-ja też... - Key oblizał swoje spierzchnięte wargi, odwracając wzrok w inną stronę. Nie chciał tracić okazji, lecz był zbyt nieśmiały, by cokolwiek zacząć mówić. Może i stał się odważną divą, ale jedynie przed kamerami.

     - Cieszę się, że jesteśmy tu razem.

     Nastała niezręczna cisza, przerywana odgłosami deszczu, wiatru oraz grzmotów, jakie dostawały się przez lekko uchylone okno. Blondyn miał ochotę uśmiechnąć się do siebie; słowa przyjaciela rozgrzały jego serce, które zaczęło bić tak szybko, jakby chciało zaraz wydostać się z jego piersi. Jedyne, na co się zdobył, to nieśmiałe kiwnięcie głowy oraz nerwowe poprawienie grzywki. Zaczął bawić się własnymi palcami, patrząc w podłogę. Przygryzł dolną wargę. Wydawało mu się, czy w tym pomieszczeniu naprawdę było tak gorąco?

     - Proszę, nie znienawidź mnie... - Usłyszał w pewnym momencie.

      Poczuł na policzku delikatny dotyk dłoni bruneta, która zmusiła go do spojrzenia na niego. Przesunął swój wstydliwy wzrok na twarz Jonghyuna. Uchylone wargi były tak kuszące i tak... blisko. Wokalista pochylił się nad blondynem, powoli muskając jego różowe usta. Pocałunek zelektryzował ich obu, a gdy Key zaczął nieśmiało odpowiadać, chłopak niespiesznie go pogłębił. Pozwolił młodszemu zarzucić ręce na swój kark, podczas gdy sam oplótł go w pasie. Uśmiechnął się w idealnie wykrojone usta. Wiedział, że dzisiejszego dnia nie zapomni, tak samo jak tego, w którym poznał piętnastolatka o lisim charakterze i kocich oczach.

***

     Nie zapomniałem. Oglądając na zmianę światło Seulu i płomienie kolekcjonerskich świec porozstawianych po niewielkim salonie, wciąż czułem smak jego miękkich ust. Wciąż widziałem uśmiechniętą twarz oraz przepiękne, kocie oczy, które lśniły szczęśliwymi iskierkami. Wciąż pamiętałem strukturę jego niemal jedwabnej skóry. Ideał? Mało powiedziane. Wielbiłem go, ubóstwiałem niczym swojego prywatnego bożka. Spełniałem każdą zachciankę. Dawałem wszystko. Oddałem mu siebie. Swoją duszę. Dzisiaj czuję, że jej nie posiadam. Ona nadal jest tam gdzieś przy nim i już zostanie. Moje serce - całe czy w kawałkach - również będzie należeć do niego. Wiedział o tym.

     Teraz nie potrafię nawet spojrzeć na kobiety w inny sposób niż jak na koleżanki. To dla niego zmieniłem swoje życie. Z nim też... przeżyłem swój pierwszy raz. W kolejny deszczowy dzień, pełen wyznań i zapewnień o miłości. Przygryzłem wargę na myśl o jego ciele. Co tu dużo mówić - było niesamowite. Jasne, kuszące, rozpalone oraz gotowe na wszystko. Posiadał parę niewielkich blizn z dzieciństwa, lecz nie zwracałem na nie zbytniej uwagi. W końcu nie tylko on był taki rozbrykany. A o jego znamieniu na lewym udzie prawdopodobnie wiedziałem tylko ja.

     Jego pierwsze "kocham cię" było jak spełnienie marzeń. Brzmiało niczym spadające z liści krople rosy. Ciche, niepewne, pełne miłości. Wypowiedziane wprost do mojego ucha, kiedy ufnie ściskał mnie za szyję z dłońmi zanurzonymi w mych włosach, a ja obejmowałem go mocno w pasie. Teraz myślę, czy to w ogóle miało dla niego jakiekolwiek znaczenie.

     Po tych paru latach... zaczął zachowywać się dziwnie. Przestał mi się zwierzać, spędzaliśmy coraz mniej czasu razem. Kiedy jechaliśmy gdzieś całym zespołem, słuchał muzyki lub spał. Trochę rozumiałem, ponieważ SM ciągle coś od niego chciało. Później powodem jego braku czasu okazało się Toheart. Nie no, nic nie mówię. Wyglądał pięknie, taki wesoły. Szkoda tylko, że słowem nie pisnął o swoim duecie. A to zabolało. Po zakończeniu promocji, myślałem, że to się zmieni, że wrócimy do tego, co było wcześniej między nami. Myliłem się. Z dnia na dzień sytuacja się pogarszała, a ja nie miałem pojęcia co się dzieje. Pytałem, próbowałem rozmawiać z nim dłużej niż przez pięć minut. Wykręcał się i kłócił. Jego taktyka - zrzucenie winy na mnie oraz opuszczenie mieszkania.

     Pociągnąłem nosem, czując, jak kolejne łzy napływają mi do i tak już czerwonych oczu. Może miał rację? Może to wszystko moja wina? Może to przez moją dociekliwość miał mnie dość?

     Potem... Ten jeden, słoneczny dzień sprawił, że grunt usunął mi się pod nogami...

***

     Blondyn uśmiechnął się szeroko do promieni popołudniowego słońca, siedząc przy stoliku jednej z małych, pobliskich restauracji. W końcu, po tak długim czasie rozłąki, jego chłopak postanowił się z nim spotkać zaraz po ostatnim występie w telewizji jako członek Toheart. Przyszykował cały wieczór od A do Z. Tak pragnął znów przytulić swojego ukochanego, że ledwo potrafił usiedzieć w jednym miejscu. Mała różyczka, którą obracał w dłoni, lśniła krwistą czerwienią i czekała na swojego odbiorcę.

     Jonghyun przygryzał wargę po raz kolejny, kiedy do lokalu wszedł Key. Wzrokiem odszukał wokalistę i niepewnym krokiem skierował się w jego stronę. Kiedy starszy go zauważył, natychmiast wstał z miejsca, przyciągając go do siebie. Raper znieruchomiał, ale nic nie powiedział.

     - Tak bardzo tęskniłem... - szepnął Jong do jego ucha, napawając się zapachem miodowego szamponu Kibuma. Ten z kolei delikatnie i bez słowa odsunął go od siebie. Niższy zbadał prędko wyraz jego twarzy. Serce zabiło mu szybciej, gdy nie wyczytał z niej nic dobrego. - Stało się coś?

     Key przełknął ślinę, a następnie podniósł oczy na blondyna.

     - To dla ciebie. - Podał młodszemu kwiat, chcąc rozładować napiętą sytuację. - Ale to dopiero początek.

     Chłopak przyjrzał się róży, wzdychając głośno. Chwilę później odłożył ją na stolik, patrząc na Jonghyuna przeraźliwie poważnym wzrokiem.

     - Nie potrzebuję tego. - Powiedział. - Prosiłem cię o krótkie spotkanie, a nie o paradę niespodzianek. Nie chciałem robić tego przez telefon.

     - O czym ty mówisz? - Głos wokalisty lekko się załamał.

     - O tym, że nigdy nie słuchasz tego, co mówię. I odstawiasz te swoje idiotyczne przedstawienia. To żenujące.

     - Do czego zmierzasz, Kibum?

     Z przestraszonego tonu, Jong nagle przeszedł w okropnie zimny, niemal lodowaty. Po plecach Key przeszły dreszcze, ale nie okazał tego. W końcu nie bez powodu był nazywany Divą.

     - Do tego, że to koniec. Między nami wszystko skończone.

     Odwrócił się na pięcie i wyszedł z restauracji jak gdyby nigdy nic, zostawiając oniemiałego Jonghyuna. Starszy przez moment patrzył beznamiętnie w zamknięte drzwi, po czym zwiesił głowę. Po jego policzkach popłynęły pierwsze łzy, które opadły na kafelkową posadzkę. Gdy dotarła do niego ta informacja, zabrał swoje rzeczy. Po wyjściu z lokalu, wyrzucił różę do śmietnika i skierował się w stronę domu.

***

     Ból rozrywał moją głowę i nawet tabletki nie pomagały. Czułem zmęczenie, lecz nie mogłem zasnąć. Chciałem płakać, jednak wypłakałem wszystkie zasoby łez. Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Chciałem sięgnąć po nóż, skończyć ze sobą. Nie potrafiłem. Nie mogłem. Miałem pracę, fanów i zespół, którego zostawienie byłoby grzechem.

     Postanowiłem odejść od okna i wrócić do swojego pokoju. Powolnym krokiem ruszyłem w tamtą stronę, gasząc po drodze skolekcjonowane świeczki. Zdmuchnąłem ledwo trzy płomienie, gdy usłyszałem natarczywy dzwonek. Zmarszczyłem brwi. To pewnie znowu Choi. Lubił robić mi takie numery w środku nocy. Miałem zamiar przeczekać, aż sobie pójdzie, jednak on postanowił mnie powkurzać. Podszedłem do drzwi, przekręciłem klucz w zamku i je zamaszyście otworzyłem, gotowy wydrzeć się na Minho. Nie zdążyłem powiedzieć słowa, a intruz rzucił się na mnie, przywierając swoimi ustami do moich. Wciągnął nas w głąb mieszkania, zatrzaskując drzwi. Całował żarliwie i desperacko, jakby zaraz miał nadejść koniec świata. Zarzucił ręce na mój kark, a ja nie miałem siły go odepchnąć. Zamknąłem zmęczone oczy, odpowiadając na pocałunek i położyłem dłonie na jego plecach. Ile to trwało? Parę sekund? Minutę? Może dwie? Albo więcej? Nie potrafiłem tego przerwać i pewnie nawet nie chciałem. W pewnym momencie poczułem, że się odsuwa, choć na niewielką odległość. Mogłem spojrzeć prosto w jego oczy, bez żadnych świateł ani kamer. Byliśmy znów sami, jednak nie pocieszało mnie to.

     - Hyung... - szepnął. Przerwałem mu.

     - Zdejmij buty - odparłem chłodno. - Bo nie będę potem po tobie sprzątać.

     Oraz dlatego, że czułem się jak krasnal, gdy zakładał buty na obcasach.

     Zrobił, co mu kazałem i wrócił do mnie niczym skarcony pies z podkulonym ogonem. Skrzyżowałem ramiona na piersi, uspokajając oddech. Odwróciłem wzrok w inną stronę, nie chcąc na niego patrzeć. Chłopak z powrotem uwiesił mi się na szyi, chowając w nią swoją twarz.

     - Przepraszam.

     - Daruj sobie.

     - Jongie... - Coś we mnie drgnęło, ale nie dałem się ponieść emocjom. - Ja tego naprawdę nie chciałem... Nie wiedziałem, że doprowadzisz się do takiego stanu... Nie mogłem już na to patrzeć, musiałem przyjść.

     Spojrzeliśmy na siebie równocześnie. Byłem zaciekawiony, a widząc, jak w oczach Kibuma powoli nabierają się łzy, nie mogłem go tak po prostu wyrzucić. Może i charakteryzowałem się miękkością, lecz wyjaśnień nawet ja potrzebowałem. Czekałem w ciszy na jego dalszą wypowiedź. Pociągnął nosem, spuścił głowę i wziął głęboki oddech.

     - Sooman mi kazał... Dowiedział się o nas, a potem mi groził. Że SHINee świetnie da sobie radę bez ciebie... Bałem się - szeptał. Nie mogłem w to uwierzyć. Lee Sooman był do wielu rzeczy zdolny, lecz do tego? Słuchałem z szeroko otwartymi, zaczerwienionymi od płaczu oczyma. - Zgodziłem się. Nie mogłem pozwolić na to, by cię wyrzucił. Grałem, udawałem... Ale już dalej tak nie potrafię.

     - Key... - Położyłem dłonie na jego ramionach, chcąc trochę go uspokoić.

     - Nie mogę patrzeć, jak z dnia na dzień tracisz chęć do życia. Nie chcę przeczytać, że Kim Jonghyun został znaleziony martwy w mieszkaniu czy gdzieś indziej.

     - Kibum.

     - Nie wiedziałem, że to się tak potoczy... Nie chcę cię narażać na utratę pracy, ale nie potrafię bez ciebie żyć.

     - Masz na to dowód? - zapytałem, wcinając mu się w zdanie.

     - C-co? - wyjąkał.

     - Skąd mam mieć pewność, że nie kłamiesz?

     - Nie możesz mieć pewności - przyznał ze smutkiem. - Ale nie przyszedłem prosić o wybaczenie. Chcę tylko byś wiedział... Ja... - Przełknął ślinę, nieśmiało na mnie spoglądając. - Kochałem cię. Kocham nadal. I będę kochać do końca moich dni.

     Sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej małą, zaschniętą różę, którą podarowałem mu tamtego dnia. Tę samą, którą wyrzuciłem do kosza. Więc co ona robiła u niego?

     - Tak, grzebałem w śmieciach - odpowiedział z ponurym śmiechem na moje niewypowiedziane pytanie. Skierował kwiat w moją stronę. - Zasuszyłem ją. Może nie jest tak piękna, jak tamtego dnia, ale... weź ją. Proszę.

     Przyjąłem ją, zauważając kolejną łzę, spływającą po jego bladym policzku. Wyszeptał ciche "przepraszam", po czym skierował się do wyjścia. Popatrzyłem na różę, a wspomnienia odżyły z większą siłą niż dotychczas.

     Mój Bummie...

     Odłożyłem kwiatka na stolik i złapałem chłopaka za nadgarstek, przyciągając go do siebie. Drugą dłonią objąłem go za szyję, by móc tęsknie wpić się w słodkie wargi, których mi tyle brakowało. Dzięki tej wiedzy smakowały jeszcze lepiej. Niemal od razu odpowiedział na mój pocałunek, a ja poczułem, jak zaciska piąstki na mych plecach. Przestałem słyszeć odgłosy Seulu i kropli deszczu, które uderzały o szybę. Byliśmy tylko my, nasze przyspieszone oddechy, pomrukiwania i gorący dotyk. Czy teraz tak łatwo go wypuszczę? Nigdy w życiu.

     - Przynajmniej teraz nie zabrakło świeczek - mruknąłem w idealne, malinowe usta. Uśmiechnął się delikatnie.

     - Tak, jest bardzo nastrojowo - przyznał, wtulając się w moją klatkę piersiową. Objąłem go mocno. - Tylko... co zrobimy z Soomanem?

     - To, co do tej pory. - Wzruszyłem ramionami. - Tylko tym razem nie będziesz jedynym aktorem na scenie.

     - Dasz radę?

     - Nie wierzysz we mnie?

     - Cóż... nigdy nie było mi dane ujrzeć twoich zdolności aktorskich. - Zacmokał, a ja się zaśmiałem. Energia zaczęła mnie rozpierać, tak samo jak szczęście. Byliśmy na dobrej drodze.

     - Możesz mi wierzyć, że są dobrze rozwinięte.

     - Hmm... - Udał zastanowienie, jakby nie do końca mi ufał. Spojrzałem na niego znacząco, przyciągając najbliżej jak się dało.

     - Mam cię zacząć przekonywać?

     - Tutaj?

     - Może być w sypialni, jeśli wolisz.

     Jego uśmiech był zbyt piękny, aby dało się go opisać słowami.

     - Próbuj.

_____________________________________________________

Z początku to miał być angst... ale, jak widać, coś mi nie wyszło x"D

Poza tym... mam zacząć marudzić jak Weronika? Hello, komentarze to dla autorów dobry kop w tyłek, a ja chyba takiego potrzebuję. Im więcej Was, tym więcej notek - remember this. To co? Nie próżnować, komentować. Do zobaczenia w 3 rozdziale SL :) 

P.S. Najlepsze pozdrowienia dla Lee Soomana, którego ani trochę nie chciałam urazić, tylko ładnie mi pasował do tej historii xD