WSS rozdział 15

Hihi~

Alright... Jak przeczytałam jakiś czas temu to opowiadanie od początku, wydało mi się okropnie... żałosne xD Teraz dodaję je od początku na wattpadzie i je od razu edytuję. Postaram się je zakończyć w miarę szybko i ładnie. Wydaje mi się, że ominę niektóre rzeczy, jakie chciałam tu umieścić, by nie robić z WSS gorszego pośmiewiska i pożegnać je jak należy xD Powtórzę się, lecz sądzę, iż niepotrzebnie wzięłam się za temat, na jaki pewnie wiem tyle, co kot napłakał, ale niech już będzie... JongKey to JongKey i chwała im za to xD Zmieniłam też ciut styl pisania - pomiędzy miejscami z enterem, są odstępy (za dużo czytania fików na asianfanfics.com). Moim zdaniem łatwiej się czyta~ I ostatnia rzecz - będę od teraz pisać (po angielsku) z jakiej perspektywy jest dany rozdział/oneshot/część rozdziału czy oneshotu(np. Taemin's POV; POV - point of view, punkt widzenia). W dzisiejszym rozdziale będzie to "Nobody's POV", czyli narracja trzecioosobowa, a teraz…

… odmeldowuję się i zapraszam do czytania~

Dedykacja dla Ariz i Mikai Yagamoto~

*****

Nobody's POV

     Po powrocie ze spaceru, Jonghyun przywitał chłopców surową reprymendą o zakazie oddalania się na odległość większą niż pięćset metrów bez pozwolenia dowódcy. Oprócz tego otrzymali parę darmowych porad o tym, jak dbać o swoje zdrowie w zimie. Obdarowując ich wściekłym wzrokiem, nakazał przynieść trochę drewna do ogniska, jakie mieli zorganizować wieczorem.

     - Ale skąd mamy je wziąć? - mruknął Key.

     - Jakieś dwieście metrów od naszego obozu znajdują się pocięte kawałki drewna. Macie szczęście, że nie każę wam ich ciąć - odburknął Jong, odwracając się na pięcie.

     - Sir, ale w którym kierunku się znajdują? - zapytał Woohyun, próbując odrobinę podlizać się brunetowi. Ten jednak prychnął.

     - Poszukajcie ich sami. Nie jest trudno przeoczyć. - Uśmiechnął się wrednie i odszedł, na co Kibum tupnął nogą w puszysty śnieg.

     - Aish... Co za...

     Po paru niecenzuralnych słowach, Woo pociągnął przyjaciela w stronę drzew. Im szybciej się uwiną, tym lepiej. Rozmawiając, szukali wzrokiem kawałków drewna. Gdy je znaleźli, z początku mieli problem z ich przeniesieniem, jednak jakimś cudem wzięli tyle, by starczyło do rozpalenia ogniska.

♣

     Wieczorem dwudziestoosobowa grupka usiadła dookoła rozpalonego ogniska. Drzewa osłaniały ich przed powiewami mroźnego wiatru, który poza lasem wiał jak szalony. Płomienie dodatkowo ogrzewały ciała otulone w puchowe kurtki, szaliki i czapki. Byli właśnie po kolacji, wyraźnie rozbawieni. Nie przejmowali się nadchodzącą katorgą. Woleli spędzić miło - w ich mniemaniu - ostatnie chwile swojego życia.

     Jonghyun stał tuż obok siedzących, z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Wzrokiem śledził każdy ruch Woohyuna w stronę blondyna, gotów zadziałać, gdy coś się mu nie spodoba. Key z kolei czuł na sobie spojrzenie dowódcy, jednak starał się nie zwracać na niego uwagi. Nie miał pojęcia, co takiego doprowadziło ich dwójkę do takiej sytuacji. Nie mogli znów siąść razem i porozmawiać?

     Brunet w końcu zaczął chodzić wokół, aż szturchnął Onew, który spojrzał na niego z uśmiechem. Przesunął się na długiej kłodzie, robiąc mu miejsce. Jong przycupnął na rogu, pocierając swoje dłonie, by je trochę rozgrzać.

     - Skatujesz nas jutro, dowódco? - zagadnął Jinki, zerkając od czasu do czasu na Taemina, który rozmawiał z Yoon Jiahnem, jednym z ich grupy.

     - Hyung, wszystko w swoim czasie.

     Brunet zatrzymał wzrok na tańczących w ognisku płomieniach, wyobrażając sobie życie bez tych zimowych i letnich wyjazdów, bez codziennych treningów, bez munduru, bez rygorystycznych przepisów, z dala od koszar. Parę lat spędzonych w wojsku uświadomiło mu, że tak naprawdę nie miał pojęcia, co mógłby robić poza nim. Chciał, by ojciec był niego dumny, dlatego poszedł w jego ślady. Teraz nie wiedział, czy postąpił właściwie. Przyglądał się każdemu podopiecznemu z osobna i każdy miał jakieś plany, jakieś marzenia, które obiecali sobie spełnić po odbyciu służby. On sam uwielbiał muzykę od najmłodszych lat. W szkole nawet założył z kolegami zespół. Grał na instrumentach, komponował, śpiewał. Potem wszystko zeszło na inne tory...

     Westchnął, znów zerkając na Kibuma. Był on kolejnym powodem, dla którego chciał rzucić to całe wojsko w cholerę i uciec, byleby nie patrzeć na zniewagę i nietolerancję, często ukrywane przed światem "zewnętrznym" oraz jeszcze częściej ukazywane przed przerażonymi "młodziakami" przez starszych dowódców. Rozumiał wiele aspektów życia militarnego, wiele zakazów i nakazów, jednak nie mógł przeboleć wtrącania się w sprawy, które tego nie dotyczą. Dlatego w większości traktował swoich "uczniów" jako równych sobie. Mogli narzekać na ilość ćwiczeń, ranne wstawanie i duży wysiłek, ale nie powiedzieliby złego słowa, jeśli chodziło o jego zachowanie względem nich. Swoją grupę trenował nie tylko fizycznie. Dawał im przykład szacunku, sprawiedliwości, wytrwałości, wiary w dążeniu do osiągniętego celu, odwagi i łagodności. Bał się jednak, że nie zdoła pokazać tego osobom, na którym najbardziej mu zależało. Tak, mimo swojej siły, bał się jak małe dziecko w czasie burzy. Bał się, że nie wystarczy mu odwagi, by pokazać, co czuje. Bał się swoich uczuć, emocji. Bał się, co tak naprawdę mogą wnieść do jego życia lub co z niego zabrać. A może, tak jak na wojnie, trzeba było czasem zaryzykować?

     Zagłębiony w swoich myślach, nie zauważył, że miejsce przy ognisku powoli pustoszeje. Chłopcy po kolei kładli się spać, czując w mięśniach nadchodzący poranek. W końcu został tylko on i Jinki, który dołożył do ognia parę znalezionych wokół patyków. Kiedy znów usiadł obok, szturchnął delikatnie swojego młodszego dowódcę. Nie chciał tego przyznać, jednak zmartwił się gorzkim wyrazem jego twarzy.

     - Wszystko w porządku? - zapytał ostrożnie, aczkolwiek z lekkim uśmiechem. Gdy mężczyzna pokręcił przecząco głową, kąciki ust Onew opadły w dół. - W-wae?

     - Hyung, c-co mam robić...? - szepnął Jonghyun, nawet nie podnosząc wzroku. Zrobił to tak cicho, że starszy ledwo go usłyszał. Zdając sobie sprawę z zakłopotania, jakiego właśnie mu dostarczył, postanowił się przed nim otworzyć. - Znalazłem się tutaj z własnej głupoty. M-mimo że doskonale wiedziałem, co chcę robić, to poszedłem w ślady ojca... tylko po to, by mu zaimponować. N-nigdy nie sądziłem, że będę się czuć tutaj tak ograniczony... Co mam robić, hyung? P-pomóż mi...

     - U-u-umm... - jąkał się szatyn, nie za bardzo wiedząc, jak go pocieszyć. W końcu postanowił w pewien sposób odwrócić jego uwagę. - A co jest twoją pasją?

     Brunet nie zastanawiał się nad odpowiedzią.

     - Muzyka.

     Cóż, Jinki mógł to wywnioskować już po tych paru razach, gdy ukradkiem widział go tańczącego z Taeminem. Miał wtedy tak szeroki, szczery uśmiech, iż trudno byłoby uważać inaczej. Już miał go poklepać po ramieniu, gdy zauważył łzy, które powoli spłynęły po policzkach Jonghyuna. Zaczął w panice rozglądać się dookoła, a gdy nikogo nie zobaczył, naciągnął trochę rękaw swojej kurtki - nie posiadając przy sobie żadnych chusteczek - i nachylił się do młodszego.

     - Y-yah, nie płacz... - Otarł delikatnie jego twarz, teraz widocznie zmęczoną ostatnimi latami spędzonymi w koszarach. Oczywiście, że chciał mu pomóc. Nie miał tylko pojęcia, w jaki sposób to zrobić. Czy mógł tak po prostu zejść ze stanowiska i wrócić do pełnienia funkcji zwykłego cywila? Postanowił zebrać się na parę słów, które może i nie zmieniłyby całej sytuacji, lecz dodały choć odrobinę otuchy. - Głowa do góry. Jak już skończę służbę, razem z Taeminem i Key zabierzemy cię ze sobą. Będziemy bawić się do rana, pić do upadłego, drzeć w czasie ciszy nocnej i narzekać drugiego dnia na potężnego kaca - powiedział z taką pewnością, że Jonghyun musiał się lekko uśmiechnąć. - O! Już wiem! Założymy razem zespół!

     - Hm? Jaki?

     - Nie mam pojęcia! - zaśmiał się Jinki. - Ale zobaczysz, będziemy się świetnie bawić.

     Podbudowany entuzjazmem starszego, Kim pokiwał głową.

     - Dziękuję.

     - Do usług. - Jinki wstał i ukłonił się lekko niczym prowadzący cyrku.

     - Idź spać, hyung, bo jutro nie wstaniesz - oznajmił dowódca robiąc wyganiający ruch rękami. Kiedy wymienili krótkie pożegnania, Onew wrócił do swojego namiotu, kładąc się spać. Jonghyun natomiast siedział jeszcze przez jakiś czas, wyobrażając sobie ich zespół i wszystkie rzeczy, na które teraz nie mógł sobie pozwolić. Jakby zrezygnował ze stanowiska... czy ojciec miałby mu za złe? Wiedział, że nie. Jego tata nie był osobą, która nakazywała dziecku spełniać swoje własne ambicje. Gdyby wybrał inną ścieżkę, wspierałby go. Więc czym tak właściwie się kierował, zostając w wojsku?

♣

     Taemin obudził się w środku trzeciej nocy, słysząc zza ścian namiotu dziwny szelest i szuranie. Podniósł zaspane powieki. Powoli przyzwyczaił wzrok do ciemności, jednocześnie nasłuchując tego samego dźwięku. Nastała głucha cisza, przerywana pochrapywaniem jego kolegi, który spał tuż obok. Usiadł ostrożnie w swoim śpiworze, zachowując pozorny spokój. Był pewien, że coś słyszał, nie mogło mu się wydawać.

     Jego serce przyspieszyło swoją pracę, gdy parę sekund później niezbyt głośny, aczkolwiek wyraźny dźwięk łamanej gałązki dotarł do uszu chłopaka. Zadrżał, spoglądając na wejście ich namiotu. Pod światło gasnących płomieni ogniska zauważył skradającą się postać, której cień wręcz tańczył po materiałowych ścianach. Osoba była wysoka, posturą przypominająca lekko przygarbionego mężczyznę. Ciągnął coś… Coś, co wyglądało na wielki wór, który zdawał się być dosyć ciężki. W przerażeniu Taem sięgnął dłonią do kolegi, by szturchnąć go za wystające spod śpiwora ramię. Kiedy pierwsza próba obudzenia go zakończyła się fiaskiem, zrobił to jeszcze raz, tym razem mocniej.

     - Jiahn hyung, obudź się, do cholery - warknął najciszej jak tylko mógł. Czuł się okropnie… samotnie. Odkąd nie było przy nim Jinkiego, przestał wierzyć, że cokolwiek potrafi, że ktokolwiek widzi w nim coś więcej niż drobnego chłopaka o zbyt dziewczęcej urodzie. Miał nadzieję z tego wydorośleć, dlatego poszedł do wojska razem z Onew… oraz dlatego, że nie chciał dwuletniej rozłąki ze swoim chłopakiem. Zadrżał, gdy po chwili jego umysł podsunął mu bolące słówko "były" i mocniej szarpnął kolegę, tym samym wyrywając go ze snu.

     - Czeegooo…? - mruknął, niezgrabnie podnosząc się na łokciach.

     - Ktoś tu jest, spójrz. - Taemin wskazał na miejsce, w którym jeszcze niedawno znajdował się cień mężczyzny. Teraz jednak na ścianach namiotu migotały ostatnie płomienie powoli gasnącego ogniska. - J-jeszcze przed sekundą tu stał!

     - Kto, Taemin?

     - N-no… O-on… Był tu… P-przysięgam…

     - Wydawało ci się. - Podsumował starszy z nich po chwili ciszy. Z powrotem położył się na niewygodnym śpiworze, czując swoje poobijane po treningach mięśnie. Nie dość, że dostawali straszny wycisk na służbie, to jeszcze musiał dzielić namiot z tym natrętnym dzieciakiem. - Daj mi spać.

     Taem jednak nie miał zamiaru poddać się tak łatwo. Może Jiahn mu nie wierzył, ale Kibum to zrobi, prawda? Musiał mu to przekazać. Jemu i Jonghyunowi. Nie przywidziało mu się, był tego pewien. Ktoś znajdował się w ich obozowisku, razem z nimi. Ktoś, kto nie posiadał czystych zamiarów. A las nie był zamieszkiwany przez nikogo. Ba! Co więcej, należał do wojska jako miejsce ćwiczeń. Nikt niepożądany nie miał do niego wstępu. Dreszcz przeszedł przez jego plecy, wstrząsając jego ciałem.

     Gdy usłyszał świst porywistego wiatru, gwałtownie wrócił do pozycji, w której się obudził. Zakrył się najszczelniej, jak tylko potrafił, próbując stłumić wszystkie dźwięki, jakie dostawały się do jego uszu. Zacisnął mocno powieki. Chciał, by obrazy cienia mężczyzny zniknęły z jego umysłu, jednak na próżno. Starał się myśleć o wszystkim, byle nie o tym. Niestety nie potrafił zasnąć, przez resztę nocy przygryzając swoją wargę do krwi. Kiedy nad ranem mu się to udało, obudził go krzyk Woohyuna.

     Miał złe przeczucia.

♣

     Kibum poruszył się w swoim śpiworze, gdy tylko dotarły do niego głosy i krzyki zza namiotu. Z grymasem niechęci na twarzy wysunął rękę i chciał nią szturchnąć Woohyuna, jednak trafił w pustą przestrzeń. Zmarszczył brwi i - wzdychając ciężko - minimalnie otworzył zaspane oczy. Zdziwił się, że jego kolegi tam nie było - zazwyczaj to on budził się pierwszy. Z trudem usiadł na cienkim materacu, biorąc zegarek do ręki.

     - Barbarzyńca... Jak mógł coś takiego zrobić... - Usłyszał ponownie, co go zainteresowało. Postanowił sprawdzić, co się stało, dlatego ubrał się ciepło, a następnie wyjrzał z wnętrza namiotu. Prawie wszyscy z ich grupy stali tyłem do niego, całkowicie zasłaniając widok. Zamknął za sobą suwak i ruszył w ich stronę. Nagle poczuł dłoń, która zacisnęła się na jego ramieniu.

     - Key hyung - wymamrotał Taemin, zbierając na sobie całą jego uwagę. Był blady, miał nieobecny wzrok i wyglądał, jakby nie spał co najmniej pół nocy. - Co się dzieje?

     - Właśnie próbuję się dowiedzieć... - odpowiedział, spoglądając na niego jeszcze raz. Młodszy jeszcze nigdy nie wyglądał tak źle, co zmartwiło Kibuma oraz wywołało w nim matczyne instynkty.

     - Taeminnie, wszystko w porządku? Nie wyglądasz najlepiej.

     - Nic nie jest w porządku - odszepnął, jednak więcej nie chciał powiedzieć. Blondyn zastanawiał się, jak do niego dotrzeć, ale wiedział, że znał go zbyt krótko i nie mógł z tym nic zrobić. Jeszcze.

     - Co tu się dzieje?

     Jak na zawołanie wszyscy odsunęli się od przedmiotu zaciekawienia i ustawili w szeregu. Wszyscy oprócz Key, który mógł zerknąć na to, wokół czego zrobiło się zbiegowisko. Czuł, jak jego żołądek odmawia posłuszeństwa i robi parę fikołków; zrobiło mu się niedobrze. Jedynie Woohyun miał na tyle odwagi, by wystąpić z szeregu oraz pociągnąć kolegę w swoją stronę. Natomiast wzrok Jonghyuna zatrzymał się na znalezisku jego podopiecznych. Krew spływała coraz wolniej z martwego ciała młodej sarny na bielutki śnieg, który pod jej wpływem zmieniał swoją barwę.

     - Co się tutaj stało? - zapytał ponownie, tym bardziej z większą ostrością w głosie. - Kto to zrobił?

     Nastąpiła cisza przerywana odgłosami lasu. Żaden z nich nie odważył się odezwać, mimo iż nikt nie był temu winny. Lodowate deszcze przechodziły wzdłuż ich pleców. Taemin przełknął z trudem, wpatrując się wytrwale w drzewa. Wiedział, że ktoś z nimi był. Zadrżał nagle, kiedy przypomniał sobie kontur mężczyzny, odgłos kroków i szurania wielkiego worka po śniegu. Nie mogło mu się przywidzieć, wszystko było zbyt wyraźne... A może oszalał?

     - S-sir, Park Gyojung-ssi miał dzisiaj wartę - odezwał się odważniejszy z młodych żołnierzy. - Nigdzie go nie ma. To on musiał to zrobić i... uciec.

     Jonghyun pogrążył się w zamyśleniu, patrząc na krwawiącą ofiarę nieznanego sprawcy. To był pierwszy raz, kiedy spotkał się z taką sytuacją w czasie wyjazdu szkoleniowego. Nikt nie uczył go, jak zachować się w momencie, gdy jeden z żołnierzy okaże się... psychicznie chory? Nie wiedział jednak, czy może oskarżać Gyojunga. Nie posiadał żadnych dowodów, a jego zniknięcie nie świadczyło o niczym. Mógł jedynie snuć domysły.

     - Przygotujcie się do treningu - powiedział głosem wypranym z jakichkolwiek uczuć. Grupa zdziwiła się jego decyzją i spojrzała na niego okrągłymi jak talerze oczami. - Poczekamy, aż Park Gyojung-ssi się pojawi. Jeśli to nie nastąpi, wracamy do sztabu, a resztę zostawimy policji i wojsku. Bez pytań. Żadnych sprzeciwów. Araji?

     - A-arasseo.