1. Konkurs

Tylko się przywitam, więc dobry wieczór! Pierwszy rozdział dedykuję Emily Lee ♥ Może nie będą to opowiadania yaoi (chociaż kto wie...), ale mam nadzieję, że się spodobają. Nie paplając więcej, po prostu zapraszam do lektury i komentowania :)

____________________________________________________________________

***

     - Menadżer popularnego, koreańskiego boysbandu SHINee ogłosił konkurs, w którym zwycięzca będzie miał szansę spędzić z zespołem aż trzy miesiące! Zgłoszenia przyjmowane są jedynie od zagranicznych uczestników, z uwagi na to, że Koreańczycy mają większy dostęp do napotkania piosenkarzy. Wystarczy napisać, czego to właśnie ty masz spotkać SHINee, wysłać treść e-mailem i czekać na ogłoszenie wyników! – Z wielkim podekscytowaniem czytałam artykuł, zamieszczony na jakiejś stronie fanów SHINee, jednocześnie słuchając ich piosenki zatytułowanej „Colorful”. Kolorowo to ja się poczułam; zaczęłam skakać po pokoju i śpiewać razem z nimi. Moje miętowo-białe skarpetki w paski obcierały się o granatowy dywan w czarne plamki. O mało co nie walnęłam przy tym w mahoniową szafę z Black Red White, a zaraz potem upadłam na miękką pościel w małe, animowane tygryski, by odpocząć i przestań piszczeć, chociaż nie udało mi się zrobić tego drugiego, więc piszczałam dalej. Po kilkunastu minutach leżałam brzuchem na łóżku i z twarzą w poduszce. Oczywiście w bezruchu. Nagle jednak uniosłam głowę i zmrużonymi oczami przejechałam po pokoju.

     - Z czego ja się tak właściwie cieszę? – zapytałam sama siebie i walnęłam się w czoło. Wstałam do pozycji siedzącej na brzegu łóżka i popatrzyłam pustym wzrokiem na drzwi i szafę, z którą niedawno byłoby bliższe spotkanie. Jakie ja mogłam mieć szanse, skoro mogą wybrać każdego innego spośród zapewne miliona fanów (jak nie więcej)?

     Z tymi myślami wyłączyłam laptopa i zeszłam na parter domu do kuchni, gdzie mama właśnie robiła obiad – zapiekankę z ryżem z przepisu cioci Adrianny (mój pokój znajdował się na piętrze). Jak zwykle ubrała się w zwykłe, czarne spodnie i jasnozielony sweterek. Mimo że tata rano rozpalił w piecu, nadal po ramionach przechodził mi chłód, a jej najzwyczajniej w świecie było zimno. Czarne, krótkie włosy opadały jej na czoło, więc co chwilę je poprawiała. Siedziała przy stole, patrząc ciemnobrązowymi oczami na paprykę, którą kroiła w kosteczkę. Gdy stanęłam w progu, spojrzała na mnie.

     - Drzesz się na cały dom. Co się tak cieszysz?

     - Mamuś… Gdybym miała szansę, pozwoliłabyś mi pojechać do Korei na wakacje? – Uśmiechnęłam się nieznacznie.

     - Niech pomyślę… Raczej nie. – I czar prysł. – Kto by się twoim bratem w razie czego zajął, jakbyśmy razem z tatą mieli na taką samą zmianę do pracy? Mimo że babcia i dziadek mieszkają obok, to nie są w stanie opiekować się nim, a zwłaszcza babcia. Poza tym, nie mamy aż tyle pieniędzy na takie luksusowe wycieczki. A jeśli jest to tylko dlatego, że chcesz spotkać tych skośnookich „ding-dongów”, to nie ma mowy. – Skończyła swój jakże poruszający monolog. Świetnie, nawet mowy nie ma bym zgłoszenie wysłała. Ale kto nie próbuje, nic nie zyskuje, więc pomyślałam, że zapytam jeszcze raz. W innej sytuacji wydarłabym się, że sama jest „skośnookim ding-dongiem”, ale wiadomo, że to by mi nie pomogło.

     - A gdybym wygrała konkurs i wszystko byłoby zapłacone i załatwione?

     - To już inna sprawa… A co?

     - Chcę wziąć udział w konkursie.

     - Jakim?

     - Zwycięzca na trzy miesiące wyjeżdża do Korei na spotkanie z SHINee – powiedziałam szybko. – Wiesz, że bardzo lubię ten zespół, a tylko w ten sposób mogłabym ich spotkać.

     Zaczęła się zastanawiać, patrząc to na paprykę, to na mnie.

     - Masz małe szanse, ale okej. Możesz sobie wziąć udział w tym konkursie, ale sądzę, że to strata czasu. Zapytaj jeszcze taty o zgodę.

     - Oki! – Podbiegłam do niej z mocnym uściskiem i wyjęłam Nokię Lumię 610 z kieszeni, która nuciła właśnie „One” SHINee. W kontaktach szybko znalazłam numer do taty i zaczęłam pisać SMSa. Polazłam do korytarza, po drodze zderzając się z sześcioletnim patafianem.

     - Weź patrz jak łazisz, młody!

     - Oj, doooblaa. Solyy, nooo.

     I poszedł do salonu grać dalej na Xbox’ie, który dostaliśmy pod choinkę od „Mikołaja”. Niech go ktoś w końcu nauczy wymawiać „r”, bo dostanę szału!

     - Mogę wziąć udział w konkursie? Zwycięzca jedzie do Korei na trzy miesiące.

     Nie czekałam długo na odpowiedź. Tym lepiej, bo bym nie usiedziała w miejscu i zaczęła do niego wydzwaniać.

     - Jak mama się zgodzi, to proszę bardzo.

     - Zgodziła się.

     - To rób co chcesz.

     Geniusz. Cała ta pogięta rodzinka to geniusze. Bez wątpienia. Pobiegłam jak strzała do pokoju i ponownie włączyłam laptopa. Wyszukałam w Google e-maila menadżera SHINee, otworzyłam swój g-mail, następnie kliknęłam na „Utwórz nową wiadomość”, wpisałam w temacie „Konkurs” i czekałam na wenę. Zaczęłam od pięknego „Witam, nazywam się Emilia Zawadzka i pochodzę z Polski. W tym roku skończę siedemnaście lat. Jestem bardzo zachwycona talentem, jaki posiadają członkowie SHINee, więc…”. Oczywiście wszystko po angielsku. Stanęłam na tym durnym „więc” i przeczytałam to jeszcze co najmniej dziesięć razy. Uznałam, że początek dobry, jednak nie miałam pojęcia, co dalej. Walnęłam czołem o blat biurka i siedziałam tak jakąś wieczność, a przynajmniej tak mi się zdawało. Moje włosy, zazwyczaj czekoladowe i akurat zafarbowane na czerwony kolor (przez co miały bardziej bordowy kolor), spięte w kucyk zaczęły mi przeszkadzać. Grzywka, opadająca mi na twarz zaczęła mi przeszkadzać. Biurko zaczęło mi przeszkadzać. I drukarka. I ten dziwny fotel. I lampka, który świeciła za jasno. A żeby to cholera wszystko wzięła, pomyślałam i podniosłam wzrok na ekran, ciągle wyświetlający moje nieskończone zgłoszenie.

     - Emilia, obiad!

     - Zaraz przyjdę.

     Po kilkuminutowym leniuchowaniu i ponownym zawołaniu mnie na posiłek, w końcu ruszyłam pupę i zeszłam na dół. Usiedliśmy przy stole w salonie, na którym leżały widelce i talerze z nałożoną już zapiekanką. Pachniało przepysznie, więc wzięłam się za pałaszowanie. Najpierw trochę ryżu, mały kawałek piersi z kurczaka (pokrojonej w kostkę i przysmażonej na patelni z curry), plasterek ogórka konserwowego i na końcu ser żółty, rozpływający się w ustach. Przy okazji włączyliśmy telewizor i obejrzeliśmy „Trudne sprawy”. Nie ma to jak problemy innych ludzi w niedzielne popołudnie. Zawsze jakoś tak milej, kiedy wiadomo, że my takich nie mamy. Oczywiście ja chętniej obejrzałabym „SHINee’s Hello Baby” z laptopa, ale nie wspominałam o tym, bo mama chyba by mnie udusiła. Nie to, że ich nie lubiła tak jak Justina Biebera. Nawet jej ulubioną piosenką, którą nagrali, było „Colorful”. Jednak nie ciągnęło jej na ten daleki wschód, bo uznała, że wszyscy wyglądają tak samo. Jak dla mnie, bardzo się myliła. Każdy z członków zespołu SHINee był inny, wystarczyło się przyjrzeć. Ja jednak najbardziej lubiłam… No i właśnie tutaj pies pogrzebany, bo wszyscy są wyjątkowi i uroczy. Na samym początku lubiłam Jonghyuna. Jest taki przystojny! Potem moja fala podziwu spoczęła na Taeminie. Młody, uroczy, gdy śpiewa aż dech zapiera, a jak tańczy! W końcu nie bez powodu jest głównym tancerzem. Onew także ma to „coś”, jest zabawny, przemiły, słodko niezdarny i lubi kurczaki! Następnie ujrzałam na Youtube klip z ich koncertu w Tokio. Przy fantastycznej piosence „One” zespołowa diva, Key, totalnie się rozkleił i zaczął płakać. Przez niego moje oczy także zrobiły się mokre, a po krótkim momencie łzy zaczęły z nich płynąć strumieniami. Od tamtej pory słucham „One” codziennie. Także Tae wyszedł wtedy tak słodko, że można dostać cukrzycy od nadmiaru. A Minho? Nie to, że go nie lubię. Po prostu lubię go najmniej, chociaż także jest cudowny. Przy „Hello Baby” zyskał moje uznanie. Zauważyłam, że w takiej fryzurze mu do twarzy. Gdybym ich poznała bliżej…

     Kiedy tylko zjadłam, wrzuciłam talerz do zlewu i pobiegłam na górę, do swojego pokoju. Laptop jak był włączony, tak go zastałam. Rzuciłam się na krzesło i z napływem weny zaczęłam pisać dalszą część zgłoszenia. Emocje, które nagle się we mnie przebudziły, wylałam na tą wiadomość. Miałam nadzieję, że coś dzięki temu uzyskam, tak jak ci chłopcy uzyskali popularność dzięki swoim talentom. A ja tylko chciałam ich poznać i nic więcej. Może nie dokładnie SHINee, idolów i sławnych przystojniaków, tylko te prawdziwe oblicza na co dzień. Z drżącą ręką przesunęłam kursor na ikonę „Wyślij”. Kiedy ją nacisnęłam, serce zabiło mi dwa razy mocniej, jakbym zrobiła coś nieprzebaczalnego. Raz się żyje, pomyślałam i pod wpływem emocji wyłączyłam komputer i poszłam do salonu pomóc bratu wygrać z mistrzami w ping-ponga.

     Od stycznia, od wysłanego w ferie zimowe zgłoszenia, od tej chwili, w której mi serce stanęło, minęły mniej więcej cztery miesiące. Na stronach internetowych o SHINee wprost huczało od tego, że wybrali zwycięzcę konkursu, który otrzyma list wysłany pocztą z gratulacjami i wszelkimi informacjami. Rodzice zdołali przez ten czas ostudzić mój zapał względem tych „zawodów”. Tylko czekałam, aż pojawi się coś, cokolwiek o tym, że zwycięzcą będzie jakaś dziewczyna z Japonii. Im bliżej, tym mniejsze koszty transportu.

     Spojrzałam na zegarek w telefonie.

     - Dobra, zaraz mam pociąg – oznajmiłam Milenie, koleżance, z którą siedzę w ławce w szkole. W tym technikum, jakie ja durna wybrałam sobie na placówkę do dalszej edukacji. Myślałam, że ekonomia to dobry wybór, ponieważ uwielbiałam matematykę, jednak te wszystkie zadania na przedmiotach z ekonomii były jak czarna magia.

     - Nie ma sprawy, ja zaraz będę mieć autobus.

     - To do zobaczenia jutro, pa!

     - Pa!

     Pomachałam jej na pożegnanie i ruszyłam biegiem przez ulicę, a potem szybko przejściem pod torami na peron pierwszy. Z tego pośpiechu o mało co nie wpadłam na swojego byłego chłopaka, który jak na złość jest w mojej klasie. Wyminęłam go szybko, posyłając mu gniewne spojrzenie, a następnie pobiegłam trochę dalej. Parę sekund później przyjechał pociąg, jadący w stronę mojego miejsca zamieszkania. Wsiadłam do niego i zaczęłam chodzić po przedziałach, poszukując miejsca do siedzenia. W mundurze moro (przez to, że moja klasa to także klasa mundurowa, chociaż nie narzekam) ludzie oglądali się za mną jak za dziwnym zjawiskiem. Nie to, że mi to przeszkadzało. Lubiłam te zafascynowane spojrzenia chłopców, którzy potem uśmiechali się słodko. Wtedy zawsze odbijało mi: głowa do góry i pokaż dumę, Emilia! Cholera, dziwna jestem.

     Trzydzieści minut jazdy minęło mi szybko, mając przy sobie słuchawki, telefon i ukochane piosenki SHINee. Mogłabym w kółko słuchać „Obsession”, „One”, „Lucifer”, „Colorful” i „Ring Ding Dong”. Wysiadłam z pociągu i biegiem do domu. W jednej dziesiątej przestałam biec. Zmęczyłam się w tym stroju, a poza tym to dziwnie musiało wyglądać. Ale cóż się nie robi, by uciec od tego chłopaka, który mnie po prostu ogromnie wkurza?

     Skręciłam w swoją drogą, potem dotarłam do domu i weszłam na posesję. Rozległo się szczekanie psa, więc krzyknęłam „Sally!” i od razu owczarek niemiecki długowłosy się uspokoił. Otworzyłam drzwi wejściowe, weszłam do środka i zdjęłam buty wojskowe z Protektora. Potem przeszłam do korytarza, następnie do salonu. Na oparciu krzesła od stołu jadalnego zawiesiłam bluzę moro, na której po lewej stronie nad górną kieszonką wyszyty był napis „Klasa mundurowa”. Nie powiem, ta bluza bardzo mi się podoba.

     - Jestem! – krzyknęłam, ponieważ było dziwnie cicho.

     Nagle zza rogu wyszła mama. Miała otworzone szeroko oczy i usta, a w dłoni trzymała kartkę papieru. Spojrzała na mnie, jakby zobaczyła ducha.

     - Co? Kolejna wysoka opłata za prąd?

     - Nie, tylko… jedziesz do Korei.